Droga Ojca Czesława
1. Gdy Ojciec Czesław, Tata ukochany,
odszedł do swojej Boskiej Świętej Mamy.
On wtedy wierzył w Miłosierdzie Boże,
Ufał, że Pan Bóg zawsze mu pomoże.
2. Gdy przyszła życia ostatnia godzina,
modliła się przy ojcu najbliższa rodzina.
Wziął go w ramiona Jezus miłosierny,
zaniósł do nieba, ojciec był mu wierny.
3. Ojciec odszedł, lecz my pamiętamy,
różaniec święty co dzień odmawiamy.
Bo ojciec prosił, byśmy się modlili,
za jego duszę modły zanosili.
Słowa pożegnania, które podczas pogrzebu ś.p. Czesława Wójcika-Uglisa wygłosił Jego syn, Piotr:
Chwała niech będzie Bogu Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu oraz Matce Najświętszej za mojego Ojca, a naszego brata Czesława.
Dzisiaj w dniu Twojego ziemskiego pogrzebu, gdy Twoja dusza jest już w Niebie, żegnając Ciebie Tato, chciałbym Ci za wszystko podziękować. Za to, że gdy byłem mały opiekowałeś się mną, a ja w ostatnich chwilach twojego życia mogłem Tobie się odwdzięczyć i nieść pomoc. Dziękuję też, że zabierałeś mnie na spacery, a także za wszystkie pobyty na Wieprzeńcu, za różne rozmowy i opowieści z dzieciństwa o Twoim ukochanym, utraconym Przemkowie, za to że uczyłeś mnie różnych wartościowych, ważnych rzeczy, że po prostu byłeś…
Gdy zachorowałeś i coraz bardziej słabłeś, mówiłeś jak dalej mam żyć, że nie wolno tracić czasu na błahe, bezwartościowe sprawy, bo tego czasu jest bardzo mało, by zrobić coś naprawdę ważnego.
Szczególnie zaś chciałem Ci podziękować Tato, że bardzo kochałeś Pana Jezusa i jego Matkę, którą nazywałeś Mamą Najświętszą. Miłość tą wyrażałeś słuchając jej radia o imieniu Maryja i za Twój patriotyzm wyrażony na przykład prowadzeniem strony patriotycznej, twoje umiłowanie Ojczyzny i za to że mnie tych wartości nauczyłeś jako, że są one najważniejsze.
Byłeś Tato dobrym człowiekiem. Pomagałeś wielu ludziom. Nigdy nie przeszedłeś obojętnie wobec ludzkiej biedy czy nieszczęścia.
Chciałem Cię także Tato, za wszystko przeprosić.
Dzisiaj nie ma Cię już tutaj z nami, ale wiem, że Matka Najświętsza i Pan Jezus tulą Cię teraz do siebie w Niebie. Mam nadzieję że kiedyś będę miał zaszczyt spotkać się z Tobą Tato w królestwie Boga Ojca. Spoczywaj w pokoju…
Składam serdeczne podziękowanie wszystkim którzy towarzyszyli mojemu Ojcu Czesławowi w ostatniej jego ziemskiej drodze, a zwłaszcza Księdzu Bogdanowi i Januszowi. Mojej Mamie, Rodzinie, Przyjaciołom Ojca i moim, sąsiadom i znajomym.
Bardzo dziękuję, Bóg zapłać
Pragniemy poinformować, że w intencji świętej pamięci Czesława Wójcika-Uglisa sprawowane będą Msze święte:
W kościele pod wezwaniem św. Jana Ewangelisty i Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Łodzi (ul. Kazimierza Odnowiciela 5):
Zostały już odprawione następujące Msze święte:
10 maja 2018 roku o godzinie 19.00 w kaplicy Duszpasterstwa Akademickiego „Węzeł”, przy kościele pod wezwaniem św. Teresy od Dzieciątka Jezus i św. Jana Bosko w Łodzi (ul. Kopcińskiego 1/3).
12 maja 2018 roku o godzinie 18.00 w kościele pod wezwanie Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Łodzi (ul. Wodna 36):
15 października 2018 roku o godzinie 18.00 w kościele pod wezwaniem św. Jana Ewangelisty i Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Łodzi (ul. Kazimierza Odnowiciela 5).
Ponadto, w dniu 29 maja 2018 roku na terenie parafii pod wezwaniem św. Bartłomieja w Czernikowie odprawiono nabożeństwo majowe wraz z różańcem w intencji ś.p. Czesława Wójcika. Nabożeństwo to odbyło się w miejscowości Wieprzeniec, przy krzyżu, którego budowniczym był ś.p. Czesław Wójcik.
12 kwietnia 2018 roku,
po długiej walce z chorobą, do domu Ojca odszedł
Czesław Wójcik-Uglis
Wieczny odpoczynek racz Mu dać Panie
A światłość wiekuista niechaj Mu świeci
Niech odpoczywa w pokoju wiecznym
Amen!
Pogrzeb odbył się we środę 18 kwietnia o godz 12.00
na cmentarzu św. Wojciecha w Łodzi
(ul. Kurczaki 81)
Motto:
„Gdybyś pojął sposób, nie byłoby cudu. Tam gdzie zawodzi rozum – buduje wiara” (św. Augustyn).
KS. IGNACY SKORUPKA W CENTRUM CUDU NAD WISŁĄ
„1920” – fragment prawej strony tryptyku „1830 – 1863 – 1920”, przy południowym wejściu do Sanktuarium p. w. Najświętszej Maryi Panny Gwiazdy Nowej Ewangelizacji i Św. Jana Pawła II. Ryt w kamieniu, odwzorowanie obrazu Jerzego Kossaka „Cud nad Wisłą”. Wielkość fragmentu na zdjęciu około 3 x 4 m. Foto Copyright © Czesław Wójcik – Uglis.
LOGIKA POMOŻE PRZYBLIŻYĆ SIĘ DO ISTOTY PROBLEMU.
Zacznijmy od cytatu ze wspomnień kardynała Aleksandra Kakowskiego – w tamtym czasie ordynariusza Archidiecezji Warszawskiej, który wspominając wydarzenia z sierpnia 1920 roku pisał o pozytywnym odzewie księży i seminarzystów na jego apel, aby zasilali szeregi armii jako kapelani i sanitariusze:
„Między innymi poszedł i ksiądz Skorupka, młody i pięknej powierzchowności kapłan, który jeszcze piękniejszą miał duszę.” ( A. Kakowski, „Cud nad Wisłą. Wspomnienia”, [w:] J. Kisz, „Ksiądz Ignacy Skorupka – bohater narodowy”, Marki 2007, s. 109).
I pyta dalej kardynał: „Dlaczego tak podnoszą i gloryfikują śmierć ks. Skorupki przed wszystkimi innymi ofiarami wojny? Chwila śmierci ks. Skorupki jest punktem zwrotnym w bitwie pod Ossowem i w dziejach wojny1920 roku. Do tej chwili Polacy uciekali przed bolszewikami, odtąd uciekali bolszewicy przed Polakami.” (tamże, s.109 – 110).
NAJSŁABSI PRZECIW NAJSILNIEJSZYM.
Zatrzymajmy się nieco w tym miejscu, pomoże to dalej zauważyć, że jest logiczny ciąg myślowy, który pozwala umiejscowić dzieło i śmierć ks. Ignacego Skorupki w centrum Cudu nad Wisłą.
Przez sześć tygodni, na Froncie Północno – Zachodnim Polacy cofają się przed napierającą Armią Czerwoną. I jeśli nawet były po drodze chwilowe zwycięstwa, to zaraz następowało po nich dalsze cofanie się naszych wojsk.
W tej bitwie, stoczonej w wigilię święta Wniebowzięcia Matki Bożej, bolszewicy zajmowali na krótki czas tylko wschodnią część Ossowa, ale nie mogli zdobyć tej wsi, przez którą prowadziła jedna z możliwych dróg na Warszawę.
Wielogodzinny opór stawili im głównie młodociani i niewyszkoleni ochotnicy I Batalionu 236 Pułku Piechoty Armii Ochotniczej, im. Weteranów 1863roku, mimo, że po stronie rosyjskiej atakowali ich strilci (strzelcy) z najlepszych formacji bolszewickich; 79 Brygady Chachaniana, z 27 „Żelaznej” Dywizji Władymira Putny, 16 Armii Iwana Smolina.
JAKA TO BYŁA BITWA?
Gdy przed laty wchodziłem w temat Cudu nad Wisłą, i czytałem pierwsze artykuły, takie rocznicowe laurki o Bitwie pod Ossowem, to na ich podstawie utworzył się bardzo fałszywy; nostalgiczno – pseudopatriotyczny obraz tej bitwy; było ciężko, ale nie było tak źle; poszli młodzi; pokrzyczeli hura; polało się trochę krwi – ale zwyciężyliśmy…
Opowiadał mi kiedyś mój znajomy, który mieszkał z rodziną pod lasem, że mieli tam kawałek pola, na którym uprawiali ziemniaki. Na to pole przychodziły dziki i niszczyły ich uprawę. Ale mieli też dużego psa wilczura, który pilnował całego obejścia. Którejś nocy usłyszeli jego zajadłe szczekanie. Trwało to długo, jakby prowadził z kimś walkę. Nie chciało im się wychodzić z ciepłych łóżek. Poszli zobaczyć, co tam się działo, gdy już się rozwidniło.
Widok był zdumiewający. Zobaczyli duży, okrągły, udeptany plac, na którym, po jednej stronie leżał ziejący, zmęczony pies, a po drugiej stronie pokrwawiony, ale żywy dzik. Żadne ze zwierząt, umęczone do granic wytrzymałości, nie miało siły, aby dalej walczyć. Tak leżeli i pilnowali się wzajemnie.
Ten obrazek z życia leśnych ludzi, może będzie przydatny do poznania prawdziwego obrazu Bitwy pod Ossowem, gdzie brawura i męstwo obrońców przeplatały się z ich słabością i bezgranicznym zmęczeniem. Tam gdzie była składana Ojczyźnie najwyższa ofiara krwi i młodego życia. Tak napisał o tym dowódca tej Bitwy por. Mieczysław Słowikowski – późniejszy generał na wychodźstwie:
”Czasami zalegała wieś kompletna cisza, by wybuchnąć następnie kanonadą ognia ze zdwojoną siłą. W tej gorączce walki nie myślano o niczym innym, jak tylko o zatrzymaniu wroga i nie dopuszczeniu go do Warszawy. Nie było czasu na posiłek. Żołnierze nic nie mieli w ustach przez cały dzień. Walka we wsi trwała ze zmiennym szczęściem przez cały dzień.
Kompanie nieraz musiały cofać się pod naciskiem bolszewickiego ataku. Zryw ponownego kontrataku wyrzucał znowu wroga ze wsi. Był to kontredans bitwy, który powtarzał się kilkakrotnie.
Widziałem jak upadający ze zmęczenia, lub leżący na ziemi bez ruchu ochotnik, na sygnał naszego szturmu, rzucał się jak nieprzytomny na przód z bagnetem w ręku odzyskując siły po prostu cudem.” (M. Z. Słowikowski, „Bój w obronie Warszawy i śmierć ks. I. Skorupki”, Londyn 1964, s. 47).
Ochotniczy batalion zapłacił za swą niezłomność wielką danina krwi i życia. Z około 800 żołnierzy przed Bitwą, brakowało po niej około 300. Ale wytrzymali do nadejścia odsieczy, po której bolszewicy wycofali się z pola bitwy, i wroga nie przepuścili.
DUCH PRZECIW MATERII – ZASŁUGA KS. IGNACEGO.
Jaka musiała być duchowa formacja tych młodych ochotników – ich, jak mówią wojskowi; morale – czyli duch walki, aby tak walczyć, mimo braku doświadczenia, nie wyszkolenia i słabego uzbrojenia?
Na to pytanie daje odpowiedź dowódca Batalionu por. Słowikowski. Gdy ten otrzymał już przydział na kapelana 236. PP, por. Słowikowski przydzielił ks. Ignacemu jedną z klas w zajmowanym budynku szkolnym na urządzenie kaplicy.
”Ks. Skorupka przy pomocy chętnych ochotników urządził w niej małą kapliczkę z ołtarzem i zaraz rozpoczął pracę. Co dzień rano odprawiał Mszę św. Spowiadał ochotników wolnych od zajęć. Był przez cały dzień razem z żołnierzem. Poznawał jego troski i kłopoty. Udzielał rad, a na specjalnych pogadankach i kazaniach umacniał wiarę w zwycięstwo, w słuszność naszej sprawy.
Muszę stwierdzić, że miał duży i dobry wpływ na ochotników, którzy przykładali się teraz z jeszcze większą ochotą do ciężkiej pracy żołnierskiej. […]
Był on przeniknięty głęboka wiarą w zwycięstwo, w słuszność naszej świętej sprawy. Wierzył, że Bóg jest po naszej stronie, a przede wszystkim ufał w opiekę Królowej Polski, Matki Boskiej Częstochowskiej.
Upewniał mnie, iż dzień naszego zwycięstwa jest bliski. Według jego przeczucia będzie to dzień święta Matki Bożej.
Przeczuwał to, co stało się w rzeczywistości i to bardzo niedalekiej.” (tamże, s. 26 – 27).
O swoim uznaniu dla ks. Skorupki, Słowikowski rozmyślał po zakończeniu Bitwy:
”Noc z 14 na 15 sierpnia spędziłem razem z ochotnikami w okopach by dać przykład, iż oficer dzieli wszystkie trudu i znoje wojenne.
Gdy w nocnej ciszy rozmyślałem nad ciężkim bojem i nad całością wydarzeń dnia doszedłem do przekonania, iż zwycięstwo zawdzięczamy przede wszystkim wielkiej i ofiarnej pracy ks. Skorupki by zaszczepić w sercach ochotników wiarę w zwycięstwo i pomoc Boską. Czyż to nie silna wiara trzymała ich i kazała walczyć do upadłego? Słabo wyszkoleni, nie umiejący strzelać, ani walczyć bagnetem, szli do szturmu jak starzy żołnierze.
Ojcem duchowym zwycięstwa był kapelan.” (tamże, s 52).
Słowikowski kończy swoja książkę o Bitwie pod Ossowem i śmierci ks. Ignacego Skorupki ubolewaniem, że w różnych publikacjach na temat księdza „Nigdzie nie wspomniano, że to on wpajał w serca ochotników wiarę w nasze zwycięstwo, wiarę w pomoc Najświętszej Maryi Panny. Że to on głosił, iż dzień 15 sierpnia, dzień święta Wniebowzięcia, będzie dniem naszego zwycięstwa.
Czy nie spełniło się to, w co wierząc święcie, przepowiadał?
Odszedł w przeddzień naszego wielkiego zwycięstwa.
Zwycięstwo w boju pod Ossowem dnia 14 sierpnia to wynik ofiarnej kapłańskiej pracy.
Ofiara życia złożona u stóp Bożego Tronu, uprosiła pomoc Matki Bożej dla „Cudu nad Wisłą”.” (tamże, s. 61).
ROZPRZESTRZENIANIE SIĘ WIEŚCI O ŚMIERCI KSIĘDZA IGNACEGO SKORUPKI.
Błyskawicznie rozeszła się wieść o chwalebnej śmierci księdza kapelana na pierwszej linii frontu. Najpierw w 236 Pułku i 8 Dywizji, później w innych oddziałach wojska dzięki meldunkom sytuacyjnym Dowództwa Frontu Północnego. Pierwszy meldunek z dnia 15 sierpnia, mówiący o walkach pod Ossowem i Leśniakowizną donosił: „Ciężko ranny i zaginiony ppor, Haber, zabici ppor. Makarewicz [Matarewicz – CWU] oraz kapelan, ksiądz Ignacy Skorupka, który w stule i z krzyżem w ręku prowadził tyralierę do ataku.” („Bitwa Warszawska 13 – 28 VIII 1920, dokumenty operacyjne” – część I (13 – 17 VIII”, red. M. Tarczyński, Warszawa 1995, s.195, zob. także s. 222 i 298).
Dla ścisłości dodajmy, że wymieniony w tym komunikacie por. Stanisław Matarewicz – z oficjalną nominacją na dowódcę I/236.PP, AO, nie został zabity, jak mylnie podaje ten komunikat, ale na początku bitwy zmarł na zawał serca. Automatycznie przejął po nim dowództwo nad Batalionem dowódca i Kompanii– ppor. Mieczysław Słowikowski.
Uroczysty pogrzeb ks. Skorupki i prasa warszawska, przyczyniły się również do szerokiego rozgłosu o śmierci ks. Skorupki, a poza Warszawą najszybciej rozchodziły się wiadomości wojenne podawane z ust do ust. Wspominał o tym M. Słowikowski, że: „Widocznym było, że wiadomość o śmierci ks. Skorupki lotem błyskawicy rozeszła się po całym kraju, niewątpliwie przyczyniając się do ogólnego zapału jaki ogarnął naród.” (M. Słowikowski, op. cit., s. 55).
POCZĄTEK CUDU.
Już w nocy, z soboty na niedzielę (14 na 15 sierpnia) na Przedmościu Warszawskim nastąpiły pomyślne wydarzenia, zmieniające dramatyczną sytuację frontowa. Jak czytaliśmy wyżej; obsadzony został przez żołnierzy zwycięskiego batalionu, dowodzonego przez por. Słowikowskiego, odcinek Frontu pod Leśniakowizną.
Kilkanaście kilometrów na północny – zachód od Ossowa; w rejonie Wólki Radzymińskiej, nastąpił o godzinie pierwszej w nocy spontaniczny atak batalionu dowodzonego przez por. Stefana Pogonowskiego w kierunku na Kąty Węgierskie.
Intuicyjnie, bez jednoznacznego rozkazu, Pogonowski zaatakował wysunięte na zachód duże zgrupowanie bolszewików, którzy pod osłoną nocy przemknęli między polskimi dywizjami z Wólki Radzymińskiej, przez Aleksandrów i Izabelin w bliskie sąsiedztwo Pragi (około 10 km w linii prostej od Wisły).
Było to nieplanowane uderzenie (jak twierdzi wielu autorów, wśród nich dowódca Pogonowskiego gen. Lucjan Żeligowski) w najczulszy punkt rosyjskiego Frontu. Przyniosło ono znamienne przetasowanie sytuacji frontowej na Przedmościu. Dwudziestopięcioletni porucznik Stefan Pogonowski – syn Ziemi Łódzkiej – podobnie jak ks. Skorupka, zapłacił za to życiem.
Niezwykle pomyślne wydarzenia nastąpiły w niedzielę 15 sierpnia, w święto Wniebowzięcia. Na Przedmościu odzyskano ostatecznie Radzymin i rozpoczęło się spychanie bolszewików na Wschód własnymi siłami, jeszcze bez współdziałania z Grupą Manewrową znad Wieprza, z którą nawiązano kontakt taktyczny dopiero we wtorek 17 sierpnia w rejonie Mińska Mazowieckiego.
Niezwykłe wydarzenia nastąpiły 15 sierpnia nad Wkrą, gdzie 5 Armia gen. Władysława Sikorskiego toczyła zaciekłą walkę z przeważającymi siłami trzech Armii bolszewickich i Korpusu Konnego Gaja Brzyskiana. Gen. Sikorski również własnymi siłami powstrzymał bolszewicki marsz przez Północne Mazowsze na Zachód. A zaszły tam również wydarzenia wskazujące na niezwykłą pomoc Nieba. Ale to temat na osobne opracowanie.
Przez następne dni, do 26 sierpnia, trwał pościg za uciekającym nieprzyjacielem.
Tak nastąpił etap ucieczki bolszewików przed Polakami, o którym mówił cytowany na początku kard. Aleksander Kakowski.
Polskie zwycięstwo rozpoczęło się od zwycięskiej Bitwy pod Ossowem i śmierci ks. Ignacego Skorupki rankiem 14 sierpnia – wtedy właśnie rozpoczął się Cud nad Wisłą.
PROSTE WNIOSKI LOGICZNE PRZY PRAWIDŁOWYM ZAŁOŻENIU.
1. Skoro komunizm i jego bolszewicka wersja był satanizmem w działaniu,
( zob. uzasadnienie tutaj http://cud1920.pl/2140/czy-byl-cud-nad-wisla-czesc-i-satanistyczne-zagrozenie-i-zapowiedzi-pomocy-z-nieba )
to w 1920 roku nie byliśmy w stanie sami, ludzkimi siłami, pokonać tego satanistycznego ataku nadciągającego ze Wschodu, bo człowiek i ludzkość, nie jest zdolna do samodzielnego pokonania szatana – tego podstępnego i przebiegłego złego ducha. Ludzie mogą go pokonać tylko przy współdziałaniu z Bogiem, i tylko przy pomocy Boga.
Tak więc, jeśli w sierpniu 1920 roku mieliśmy pokonać ten diabelski atak, to tylko przy pomocy Nieba. I to jest pierwszy, ważny krok do zrozumienia, czym był Cud nad Wisłą i jaka była jego istota.
2. Wobec szatańskiego zagrożenia w połowie sierpnia 1920 roku, Polska otrzymała pomoc z Nieba, zapowiedzianą wcześniej przez Najświętszą Maryję i ks. Ignacego Skorupkę.
3. Wśród wielu niezwykłych wydarzeń, układających się w ciąg pomyślnych zdarzeń dla polskiej strony, które po ludzku rzecz biorąc nie powinny były zaistnieć, zdumiewa niezwykły przebieg Bitwy pod Ossowem, gdzie najsłabsi powstrzymali najsilniejszych.
4. „Chwila śmierci ks. Skorupki jest punktem zwrotnym w bitwie pod Ossowem i w dziejach wojny1920 roku. Do tej chwili Polacy uciekali przed bolszewikami, odtąd uciekali bolszewicy przed Polakami.” – prosto i logicznie stwierdził kard. Aleksander Kakowski, gdyż od Ossowa nie było już cofania się Polaków.
5. Pod Ossowem bolszewików powstrzymali młodzi ochotnicy z Warszawy i Mazowsza, którzy, choć słabi, taktycznie nie wyszkoleni i źle uzbrojeni, stawili skuteczny opór jednemu z najsilniejszych oddziałów wroga.
Zadecydowała o tym ich mocna postawa duchowa, którą formował ich kapelan ks. Ignacy Skorupka, zaszczepiał wiarę w polskie zwycięstwo i pomoc Matki Najświętszej.
6. Ojcem duchowym zwycięstwa był kapelan.” – stwierdził dowódca Batalionu, por. Mieczysław Słowikowski. Oznacza to, że bez tej wielkiej pracy duchowej ks. Skorupki nie byłoby zwycięstwa pod Ossowem, gdyż młodzi ochotnicy tylko swoją wielką wolą walki i wielkością ducha przeważali nad zdziczałą siłą atakującego wroga.
7. W wielkiej Bitwie Warszawskiej, w sierpniu 1920 roku, prócz materialnego oręża, większa rolę odgrywało tak zwane morale – czyli wola walki. A tą żołnierz zyskuje przez właściwą formacje duchową. Właśnie nad tym pracował z wielkim poświęceniem wśród młodych ochotników ks. Skorupka.
8. Bez ks. Ignacego Skorupki nie byłoby zwycięskiego Ossowa. Może byłyby inne ważne miejsca zwycięskiego heroizmu Polskiego Wojska, ale z wyboru Boskiej Opatrzności, na prośbę Matki Najświętszej, wybór padł na Ossów. Na bohaterski, choć tak słaby Ochotniczy Batalion, na wspaniałego ich dowódcę por. Mieczysława Słowikowskiego, który przeżył, i na szczególną Osobę kapelana ks. Ignacego Skorupkę, który oddał za to zwycięstwo i za ten wielki przełom bitewny, swoje życie.
9. Ks. Ignacy Skorupka i młodzi ochotnicy z bohaterskiego I Batalionu, 236 Pułku Piechoty Armii Ochotniczej, im. Weteranów 1863 roku, oraz zwycięska Bitwa pod Ossowem w dniu 14 sierpnia 1920 roku znalazły się w centrum Cudu nad Wisłą.
10. Wielką rolę w tym zwycięstwie miała także w dniach tego przełomu gorąca modlitwa o zwycięstwo, zanoszona do Boga w Warszawie, Częstochowie, w całej Polsce i w całym Kościele Powszechnym.
Czesław Wójcik – Uglis
Ten tekst będzie jeszcze poprawiany i uzupełniany
Motto:
„Gdybyś pojął sposób, nie byłoby cudu. Tam gdzie zawodzi rozum – buduje wiara” (św. Augustyn).
”Módl się tak, jakby wszystko zależało tylko od Boga – a jednocześnie działaj tak, jakby wszystko zależało od ciebie.: (reguła św. Ignacego Loyoli).
Franciszek Sługocki – „Modlitwa”, płaskorzeźba, odlew w metalu, na pomniku ks. Ignacego Skorupki przy Łódzkiej Archikatedrze. Foto Copyright © Czesław Wójcik – Uglis
ŚWIADECTWO GENERAŁA MAXIMA WEYGANDA.
Gdy 14 sierpnia, kardynał Achille Ratti – nuncjusz papieski w Polsce, a późniejszy papież Pius XI – zapytał francuskiego generała Maxima Weyganda, doradcę szefa polskiego Sztabu Generalnego gen. Tadeusza Rozwadowskiego – jakie są szanse powodzenia operacji? – Weygand odpowiedział: „Wasze modlitwy mogą w tym dniu więcej pomóc niż cała nasza wiedza wojskowa” (cyt. za: A. Zamoyski, „Warszawa 1920”, Kraków 2009, s. 164).
W swoich pamiętnikach Weygand zapisał później: „W kościołach, o każdej godzinie dnia, można było widzieć mężczyzn i kobiety zanurzonych w zapamiętałej modlitwie; to jest właściwe słowo do określenia ich postawy i wyrazu ich twarzy. Wielu pomiędzy nimi, przechodząc przed ołtarzem, kładło się krzyżem na posadzce i błagało w kompletnym samozapomnieniu Tego, co może wszystko. Nigdy nie widziałem ludzi tak modlących się jak w Warszawie” (M. Weygand „La bataille de Varsowie”, fragment pamiętników, cyt. za: Jędrzej Giertych, „Rozważania o Bitwie Warszawskiej 1920 r.” ,Toruń 2000, s.275).
Ulicami przechodziły procesje. Ludzie klękali na chodnikach przed Najświętszym Sakramentem. Kapelani słuchali spowiedzi na peronach kolejowych i placach, gdzie zbierali się żołnierze i młodzi ochotnicy przed udaniem się na front. Generał Józef Haller, dowódca Frontu Północno – Wschodniego, przybliżonego już wtedy na kilkanaście kilometrów od Warszawy, codziennie rano uczestniczył we Mszy i przyjmował Komunię św. Modliła się Jasna Góra, gdzie trwała nieustanna nowenna, której zakończenie zaplanowano na dzień 15 sierpnia. Trwała w Polsce modlitwa powszechna, kto nie mógł walczyć na froncie szturmował Niebo na kolanach, gdyż: „Przywiązanie Polaków do ich religii jest znane; jeśli nie są oni wzorem cnót, to są (jednak) gorącymi katolikami.” – pisał jeszcze gen. Weygand (tamże, s. 274 – 275), i „W ten sposób wypełnia się przez olśniewające zwycięstwo Bitwa Warszawska, wspaniałe podźwignięcie się moralne, którego sekretu szukać trzeba przede wszystkim w miłości Polaka do Ojczyzny i jego ufności w Bogu.” (tamże, s. 176).
MODLITWA I ŚWIADECTWO GENERAŁA JÓZEFA HALLERA.
Dowódca Frontu Północno – Zachodniego, gen Józef Haller, jedna z pierwszoplanowych Postaci, które przyczyniły się do polskiego zwycięstwa, po latach, pozostawił takie świadectwo: „W roku 1920, kiedy 14 sierpnia rozpoczynała się bitwa pod Warszawą, modliliśmy się gorąco w całym kraju, zwłaszcza w Warszawie, gdzie w kościele Zbawiciela odprawiana nowenna do Wniebowziętej Bogarodzicy po codziennej Mszy św. przy ołtarzu Matki Boskiej Częstochowskiej ubłagała nam zwycięstwo.” (J. Haller, „Pamiętniki”, Londyn 1964, s. 413).
Haller wspomina również, że w nocy z 12 na 13 sierpnia, po zapoznaniu się z wieczornymi raportami: „[…] zasnąłem z gorącą modlitwą na ustach, z wiarą w pomoc Bożą i z wizją obrony Częstochowy z Jasnogórską Królowa Polski, Matką Bożą, której Wniebowzięcie się zbliżało w dniu 15 sierpnia.” (tamże, s. 226).
A dalej czytamy: „Dnia 14 sierpnia, jak dotąd każdego dnia, byłem obecny wczesnym rankiem na Mszy św. w kościele Zbawiciela, gdzie się rozpoczynała nowenna o uproszenie zwycięstwa.
Podniosły i rozczulający był widok ołtarza Matki Boskiej Częstochowskiej otoczonego sztandarami, w głębokim skupieniu modlącymi się żołnierzami i cisnącymi się do ołtarza wiernymi z wszystkich sfer dla przejęcia Komunii św. Wielu w kościele leżało krzyżem. Podobne nowenny odprawiane były i w innych kościołach, a szczególnie uroczyście w katedrze św. Jana i w kościele O.O. Jezuitów.” (tamże, s.228).
We wspomnieniach mieszkańców Radzymina znajduje się świadectwo Maksymiliana Lipińskiego o gen. Józefie Hallerze: „To fakt, historyczne zwycięstwo pod Radzyminem poprzedzone zostało gorącą modlitwą wojsk polskich z gen. J. Hallerem pod krzyżem przydrożnym we wsi Cegielnia. 14 sierpnia 1920r. przybył w okolice Radzymina gen. Józef Haller. Tego dnia w godzinach popołudniowych została odprawiona Msza Św. przy krzyżu. Odgłosy burzy wojennej nie zakłócały rozmowy z Bogiem gen. J. Hallerowi i innym dowódcą wojsk polskich. Pod krzyżem rozpostarto dywanik, na którym leżąc krzyżem, modlił się gen. J. Haller. Asystowali jemu dowódcy – gen. Latinik i gen. Rozwadowski.” (M. Lipiński, „Żołnierski krzyż”, [w:] J. Wnuk, „Radzymin Cud nad Wisłą 1920”, Radzymin 2010, s. 55 – 56).
Cegielnia – obecnie południowo – zachodnie przedmieście Radzymina, które jeszcze rano tego dnia było w rękach bolszewików, została oswobodzone wraz z Radzyminem śmiałym polskim kontratakiem. Radość jednak nie trwała długo, gdyż bolszewicy ponownie zajęli Radzymin. Opisane miejsce, w którym odbyła się Msza św. i modlitwa gen. Hallera, znajdowało się około 3 – 4 km. od Radzymina. „W mieście opanowanym przez bolszewików rozstrzeliwano poddających się do niewoli polskich żołnierzy, zabierano mieszkańcom żywność, pieniądze, kosztowności i buty, rabowano sklepy, nie oszczędzono nawet szpitala.” (J. Wnuk, op. cit., s. 9). Obrazu dopełniały palące się domy i prowadzony ostrzał artyleryjski polskich pozycji.
Obecny na tej Mszy św. gen. Franciszek Latinik (1864 – 1949) był dowódcą I Armii WP, która wzięła na siebie główny ciężar obrony Warszawy na Przedmościu Warszawskim, a gen. Tadeusz Rozwadowski (1866 – 1928) był w tym czasie szefem Sztabu Generalnego, co wobec absencji Piłsudskiego oznaczało, że był w tym czasie (12 – 18 sierpnia) nieformalnym, głównym, dowódcą polskich operacji wojennych.
PRAKTYCZNY CHŁOP – PREMIER WITOS – SARKASTYCZNIE O TŁUMACH MODLĄCYCH SIĘ WARSZAWIAKÓW.
Tłumy modlących się warszawiaków musiały być wielkie, skoro wprawiły w zdenerwowanie premiera Wincentego Witosa, który miał praktyczne, chłopskie podejście do toczących się wydarzeń. Chętniej widziałby tylu ochotników przy pracach fortyfikacyjnych, czy innych zajęciach przyczyniających się do wzmocnienia obrony Stolicy. „Olbrzymie tłumy ludności chodziły procesją z chorągwiami przez dwa dni po ulicach Warszawy, śpiewając pieśni i prosząc Boga o zwycięstwo. Wyszedłem umyślnie do miasta, ażeby się przyjrzeć tym dziesiątkom tysięcy ludzi różnego stanu, wieku i zawodów, które niezmordowanie spacerowały po mieście, ale które ani rusz nie dały się użyć do prac koniecznych dla obrony tak ciężko zagrożonej stolicy.” (W. Witos, „Moje wspomnienia”, cz. II, Warszawa 1990, s. 95).
Premier Witos wdał się w rozmowę z jednym z starszych uczestników tych modłów, którego uznał za dobrze zorientowanego w aktualnej sytuacji zagrożenia. Na stwierdzenie Witosa, że nie należy wszystkiego zwalać na Boga, tylko samemu pracować, ten starszy mężczyzna „[…] oburzył się i odrzekł, że to takie bezbożne gadanie, bo bez woli bożej nic się na świecie stać nie może.” (tamże).
Przez analogię do ewangelicznej przypowieści o Marii i Marcie (Łk 10, 38 – 42) można się tu zastanawiać, kto obrał „lepsza cząstkę”?
Wiele w tej sprawie wyjaśnia biblijna relacja o walce Izraelitów z Amalekitami w czasie powrotu Izraelitów do Ziemi Obiecanej. Zacytujmy ten fragment Biblii, aby lepiej poznać zależność walki i modlitwy:
„Amalekici przybyli, aby walczyć z Izraelitami w Refidim. Mojżesz powiedział wtedy do Jozuego: Wybierz sobie mężów i wyruszysz z nimi na walkę z Amalekitami. Ja jutro stanę na szczycie góry z laską Boga w ręku. Jozue spełnił polecenie Mojżesza i wyruszył do walki z Amalekitami. Mojżesz, Aaron i Chur wyszli na szczyt góry. Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita. Gdy ręce Mojżesza zdrętwiały, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron zaś i Chur podparli jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były ręce jego stale wzniesione wysoko. Tak zdołał Jozue pokonać Amalekitów i ich lud ostrzem miecza.” (Wj 17,8-13).
Wszystkie polskie wojska były już w tym czasie rozdysponowane. Rezerw niewiele, lub wcale – czego dowodem było skierowanie, może najsłabszego w całym Wojsku Polskim ochotniczego batalionu, utworzonego w dwa tygodnie z warszawskiej młodzieży, który został użyty do załatania wyrwy we Froncie pod Leśniakowizną – Ossowem. Tam najsłabsi powstrzymali najsilniejszych, bo w tym czasie trwała gorąca modlitwa w Warszawie, na Jasnej Górze i w wielu innych miejscach.
Modlącym się Mojżeszem był lud Warszawy i całej Polski. Czerwony Amalekita został powstrzymany.
MODLITWA JASNEJ GÓRY.
Narastające złe wieści wojenne pobudzały ożywienie religijne i szukanie nadziei w Boskiej Opatrzności. W lipcu Jasna Góra stała się celem wzmożonej ilości pielgrzymek. Przybywali tutaj także żołnierze udający się na front, aby powierzyć swój los Matce Najświętszej.
Ojcowie paulini 14 lipca skierowali swój pierwszy apel do Narodu Polskiego, opublikowany na łamach „Gońca Częstochowskiego” i w licznych ulotkach, który przez pątników docierały do społeczeństwa. W odezwie odwoływali się do słów wielkiego Kordeckiego: „W Bogu nadzieja i Najświętszej Pannie” (Z. S. Jabłoński ZP, „Jasna Góra w odradzającej się Polsce 1918 – 1921”, Częstochowa 1998, s. 114).
Drugą odezwę do społeczeństwa skierował w imieniu Jasnej Góry o. Alfons Jędrzejowski – zasłużony obrońca wiary i polskości jeszcze w czasach carskich. Ukazała się ona również w „Gońcu Częstochowskim” 21 lipca. Było to wezwanie do większej aktywności społeczeństwa polskiego w sprawę zagrożonej wolności.
Ważne wydarzenie nastąpiło 27 lipca, gdy na Jasnej Górze zebrali się polscy biskupi na Plenarnej Konferencji Episkopatu Polski, pod przewodnictwem kardynałów Aleksandra Kakowskiego i Edmunda Dalbora.
Dokonali oni poświęcenia Polski Najświętszemu Sercu Jezusa i ponownie obrali Najświętszą Maryję Pannę na Królowa Polski: „Najświętsza Panno Maryjo […] Tutaj na Jasnej Górze, gdzie każdy kamień głosi cuda Twojej nad narodem naszym opieki, wyciągany ku Tobie, Matko litościwa, błagalne ręce, abyś w ciężkiej kraju naszego potrzebie przyszła nam z pomocą.” ( tamże, s. 116).
W tym samym dniu biskupi skierowali odezwę do Narodu Polskiego, w której postawiono za wzór garstkę ochotników z 1655 roku, broniących Jasnej Góry przed szwedzka nawałą. Biskupi zachęcali do ufności w opiekuńcza pomoc Maryi oraz apelowali o wstępowania do Armii Ochotniczej. Odezwa ta odbiła się szerokim echem w społeczeństwie i miała z pewnością swój udział w dużym naborze ochotników.
Największe natężenie modlitewne na Jasnej Górze nastąpiło od 7 sierpnia, gdy rozpoczęła się nowenna błagalno – pokutna, której zakończenie przewidziano na dzień 15 sierpnia – święto Wniebowzięcia Najświeższej Maryi Panny. „Liczba wiernych była tak wielka, że nabożeństwo przeniesiono z bazyliki na plac pod Szczytem. Tysiące ludzi leżało krzyżem na wielkim placu przed Jasna Górą, błagając Matkę Bożą Królowę Polski o wstawiennictwo i ratunek dla ojczyzny. W tych nabożeństwach uczestniczył także cały konwent paulinów. Każdego dnia przekazywano obecnym najświeższe wiadomości z toczonych na froncie walk. […] Gdy na zakończenie nowenny 15 sierpnia 1920 roku przeor P. Markiewicz powiadomił uczestników o zwycięstwie, że Maryja wysłuchała próśb narodu – zebranych na placu opanował niezwykły entuzjazm. Uczestnicy nabożeństwa płakali z radości i rzucali się sobie w ramiona. Wołano: „Stał się cud”. (Tamże, s. 118 – 120).
MODLITWA KOŚCIOŁA.
Potężna modlitwa trwała nie tylko w zagrożonej Warszawie i na Jasnej Górze, modliła się Polska i Kościół Powszechny, gdyż biskupi polscy skierowali 7 lipca list do Ojca Świętego Benedykta XV i osobny list do Episkopatu świata.
Do papieża pisali: „Ojcze Święty! Ojczyzna nasza od dwóch lat walczy z wrogiem Krzyża Chrystusowego, z bolszewikami. Odradzająca się Polska, wyczerpana czteroletnimi zmaganiami się ościennych państw na jej ziemiach, wyniszczona obecną wojną, zdobywa się na ostateczny wysiłek. Jeżeli Polska ulegnie nawale bolszewickiej, klęska grozi całemu światu, nowy potop ją zaleje, potop mordów, nienawiści, pożogi, bezczeszczenia Krzyża.
Ojcze Święty, w tej ciężkiej chwili prosimy Cię, módl się za ojczyzna naszą. Módl się, abyśmy nie ulegli i przy Bożej pomocy murem piersi własnych zasłonili świat przed grożącym mu niebezpieczeństwem.
Wierzymy mocno, że modlitwy świata całego, o które prosiliśmy Czcigodnych Braci Biskupów, wsparte modlitwą Zastępcy Chrystusa na ziemi, wysłuchane zostaną i upragniony pokój dadzą światu całemu.
U stóp Twoich wołamy: Ojcze Chrześcijaństwa, błogosław Polskę.” (cyt. za: „Kościół w czasie wojny polsko – bolszewickiej 1919 – 1920”, red.M. M. Drozdowski, A. Serafin, Warszawa 1995, s. 96 – 97).
Odpowiedzią na tą prośbę był apel Benedykta XV do biskupów całego Kościoła, o modlitwę za walczącą Polskę. (zob. „List Ojca Św. Benedykta XV do kardynała Bazylego Pompoli”, tamże, s. 41 – 42).
Papież Benedykt XV, w swoim liście do biskupów polskich z 8 września 1920, czyli już po polskim zwycięstwie w Bitwie Warszawskiej, napisał: „[…] pomyślny ten obrót przypisujemy zaleconym przez nas po całym katolickim świecie modłom publicznym za Polskę. Nigdy bowiem nie wątpiliśmy, że Bóg będzie przy waszym narodzie, ile że tak świetnie w ciągu wieków religii się zasługiwał, a zapowiedzieliśmy publicznie obchody błagalne wtenczas, kiedy prawie powszechnie o ocaleniu Polski zrozpaczono, a wrogowie też ilością i powodzeniem odurzeni, to między sobą to bluźniercze pytanie stawiali: „Gdzie jest Bóg ich?”” („List Ojca Św. Benedykta XV do biskupów polskich o znaczeniu Bitwy Warszawskiej” (tamże, s. 42).
Bóg jest tam, gdzie jest przywoływany gorącą modlitwą. W połowie sierpnia 1920 roku roztoczył nad Polską, na prośbę Matki Najświętszej i Kościoła Powszechnego, nadzwyczajną łaskę pomocy w toczonej drugi rok wojnie.
Jak to się stało pozostaje tajemnicą Boga, gdyż jak powiedział św. Augustyn „Gdybyś pojął sposób, nie byłoby cudu. Tam gdzie zawodzi rozum – buduje wiara”.
Ci, którzy nie mają wiary, chcą na wszelkie sposoby znaleźć sposób; jak to się stało? Robią to czasami nawet nie wyłączając kłamstwa. Ale to już temat osobny, na osobny wpis.
Czesław Wójcik – Uglis.
Motto:
„Gdybyś pojął sposób, nie byłoby cudu. Tam gdzie zawodzi rozum – buduje wiara” (św. Augustyn).
DZIEŁA LUDZKO – BOSKIE TRZEBA BADAĆ ROZUMEM I WIARĄ
DIABEŁ BOLSZEWICKI U BRAM WARSZAWY.
W połowie sierpnia 1920 roku stanął u wrót Warszawy „Diabeł bolszewicki” – tak pisał wtedy Adam Grzymała – Siedlecki, publicysta warszawski – a za nim podchwyciła tą nazwę stołeczna prasa.
Eugeniusz Małaczewski (1895? – 1922) – poeta, prozaik i żołnierz – mówił, że ze Wschodu nadciąga „Wielki cham”.
Biskup piński, ordynariusz Diecezji Pińskiej, Kazimierz Bukraba (1885 – 1946) napisał o bolszewickim komunizmie: „Bezbożnictwo – to istota i najgłębsza treść komunistycznego bolszewizmu”, „Siła komunizmu to siła grzechu”, „Bolszewicki komunizm bez Boga opiera się na kłamstwie”, „On nie tworzy, nie buduje, tylko burzy i niszczy” (T. Madała, hasło „Bukraba Kazimierz” [w:] „Encyklopedia białych plam”, T – XIX, Radom 2005, s. 34).
Prof. Jacek Bartyzel, w nawiązaniu do opinii etyka i filozofa Mariana Zdziechowskiego (1861 – 1938) na ten temat stwierdza: „[…] celem komunizmu jest nie tylko zniszczenie instytucji Kościoła, ale wykorzenienie z duszy ludzkiej wszelkiej myśli o Bogu, świecie nadprzyrodzonym, i życiu wiecznym, […]” (hasło „”Komunizm” [w:] „Encyklopedia białych plam”, T – IX, Radom 2002, s.293).
Ważnego świadectwa dostarcza w tej sprawie Aleksander Wat (1900 – 1967), Żyd z Polski – poeta , prozaik, eseista – do 1940 r. sowiecki kolaborant afirmujący władzę komunistyczną i krytykujący II Rzeczpospolitą. Aresztowany i przetrzymywany w sowieckich więzieniach, miał doznać namacalnego odczucia działania diabła: „Wtedy rzeczywiście zrozumiałem diabła w historii. I właściwie komunizm mi się przedstawił w postaci diabelskiej.” („Mój wiek. Pamiętnik mówiony I”, Londyn 1980 – cyt. za tamże).
A wśród najważniejszych postaci komunizmu ”Marks był wybranym narzędziem szatana, które sprawiło, że człowiek utracił poczucie swojej wartości, przekonanie, że pochodzi on z wysoka i ma tam powrócić” – napisał Richard Wurbrand (R. Wurbrand, „Czy Karol Marks był satanistą?”, Poznań 2004, s. 31).
Z kolei Lenin twierdził, że jest osobistym wrogiem Pana Boga, a Stalin w młodości podpisywał swoje wiersze jako „Demonoszwili”.
Gen. Michaił Tuchaczewski – dowódca Frontu Północno – Zachodniego, który miał zająć Warszawę, i według jego słów „po trupie Polski przejść do rewolucyjnych Niemiec”– uprawiał praktyki okultystyczne.
Może to wystarczy do tego krótkiego wprowadzenia, gdyż na ten temat jest bardzo dużo podobnych opinii. Niech za podsumowanie posłuży często spotykane stwierdzenie, że komunizm był (i jest ciągle) w starej postaci i nowych mutacjach – satanizmem w działaniu.
WNIOSEK PIERWSZY
Dla naszych rozważań o istocie Cudu nad Wisłą, trzeba w tym miejscu zauważyć, że w 1920 roku nad Polską, a także nad Europą, pojawiło się potężne satanistyczne zagrożenie, wyrażone opętańczą siłą nadciągającej bolszewickiej Armii, której nie potrafiliśmy przeciwstawić się od początku czerwca, do 15 sierpnia.
Człowiek i ludzkość, nie jest zdolna do samodzielnego pokonania szatana – tego podstępnego i przebiegłego złego ducha. Ludzie mogą go pokonać tylko przy współdziałaniu z Bogiem, i tylko przy pomocy Boga.
Tak więc, jeśli w sierpniu 1920 roku mieliśmy pokonać ten diabelski atak, to tylko przy pomocy Nieba. I to jest pierwszy, ważny krok do zrozumienia, czym był Cud nad Wisłą i jaka była jego istota.
„Na pomoc” – polski plakat 1920. Zwróć uwagę na czerwoną chorągiew z pentagramem za plecami demonów. Dzisiaj już mało kto zwraca uwagę na wszędobylską pięcioramienną gwiazdę – od średniowiecza uważaną za znak szatana.
WALKA DUCHÓW W ZAŚWIATACH, WYRAŻA SIĘ NA ZIEMI KONKRETNYMI WYDARZENIAMI.
„Wojna nie jest tematem czysto „świeckim”, czysto ziemskim – pisał znany teolog, ks. Jerzy Bajda (1928 – 2012), – świat duchowy ma tutaj wiele do powiedzenia. Pozwalając sobie na pewne uproszczenie, twierdzę, że świat jako teatr wojny przypomina scenę teatru kukiełkowego: widać poruszające się kukiełki, lecz nie widać tych, którzy ukryli się za sceną i w odpowiedni sposób poruszają „aktorami”, czyli laleczkami wykonującymi akcję zaplanowaną za kulisami.
[…] właściwa wojna toczy się w świecie duchów, tj. między aniołami, którym Bóg oddał w opiekę narody, a złymi duchami, które usiłują udaremnić Boże plany.” (Ks. prof. Jerzy Bajda – „Objawione słowo… wielka wojna”, Nasz Dziennik, 26-27 sierpnia 2006, Nr 199 (2609)
W piątek, 13 sierpnia owego roku, na Froncie Południowo – Wschodnim, miał odbyć się taki krótki dialog pomiędzy Siemionem Budionnym (1883 – 1973) – dowódca Konarmii, a jego komisarzem – Klimientem Woroszyłowem (1881 – 1969). Rozmowę tą przytacza Norman Davies, zaczerpniętą prawdopodobnie z pamiętników Budionnego:
Budionny: „13 sierpnia dał rozkaz do rozpoczęcia operacji. Rano przypomniał Woroszyłowowi, że właśnie jest trzynasty – pechowa data. „Owszem – odparł Woroszyłow – ale my jesteśmy bezbożnikami, więc w diabelskim dniu diabły powinny pomagać nam.” (N. Davies, „Orzeł biały czerwona gwiazda”, Kraków 2006, s. 262).
ZAPOWIEDZI ZWYCIĘSTWA.
Ale, dwa dni później, 15 sierpnia, była niedziela i święto Najświętszej Maryi Panny, Która, za pośrednictwem s. b. Wandy Malczewskiej, zapowiedziała w Wielki Piątek 1872 roku, że „Skoro [Polska – CWU] otrzyma niepodległość, to niedługo powstaną przeciwko niej dawni gnębiciele, aby ja zdusić – ale moja młoda armia, w imię moje walcząca, pokona ich, odpędzi daleko i zmusi do zawarcia pokoju. Ja jej dopomogę.” ( podkr. – CWU, Ks. G. Augustynik, „Miłość Boga i Ojczyzny w życiu i czynach Sługi Bożej Wandy Malczewskiej”, Wrocław 2010, s. 112).
W roku następnym; 15 sierpnia 1873 roku, s. b. Wanda Malczewska usłyszała od Matki Bożej: „Uroczystość dzisiejsza niezadługo stanie się świętem narodowym was Polaków, bo w tym dniu odniesiecie świetne zwycięstwo nad wrogiem, dążącym do zagłady waszej. To święto powinniście obchodzić ze szczególną okazałością.” (tamże, s. 144)
Na dwa tygodnie przed tak zapowiedzianym zwycięstwem, ks. Ignacy Skorupka, w dniu swych imienin, 31 lipca, powiedział: „Nie martwcie się. Bóg i Matka Boska Częstochowska, Królowa Korony Polskiej, nie opuści nas i ześle nam człowieka, jak ksiądz Kordecki, jak Joanna d’Arc we Francji. Człowiek ten stanie na czele armii, doda odwagi i nastąpi zwycięstwo. Bliskim jest ten dzień. Nie minie dzień 15 sierpnia, dzień Matki Boskiej Zielnej, a wróg będzie pobity.” (S. Helsztyński, „Bohater Warszawy ksiądz kapelan Ignacy Skorupka”, Warszawa 1990, s. 30).
Później jeszcze kilkakrotnie ks. Ignacy zapewniał z przekonaniem o mającym nastąpić zwycięstwie, ostatni raz publicznie13 sierpnia, w czasie marszu Ochotniczego Bataliony z Pragi do Ossowa:
”[…] kpt. rez. dr. Salak (lekarz I 236. p.p.) wspomina, że w Ząbkach podczas odpoczynku (w czasie marszu do Ossowa) w drewnianym kościółku „kapelan zabrał głos od ołtarza…” Z przemówienia utkwiło w pamięci tego oficera jedno zdanie: czekają nas jeszcze ciężkie ofiary, ale niezadługo – bo piętnastego, w dzień naszej Królowej, losy odwrócą się w naszą stronę. Podobną treść kazania ks. Skorupki przypomina ochotnik 1 kompanji 236. p.p. Kempiners, podając słowa kapłana „… dziś, gdy jesteśmy w wigilię dnia Imienia Najświętszej Panny Marji, módlmy się, a ona da, że choć ze zmiennym szczęściem walczyć będziemy do dnia 15 a od dnia 15 los się odmieni i już tylko zwycięstwo będzie naszym udziałem”. ( B.Waligóra, „Bitwa Warszawska 1920 Bój pod Ossowem i Leśniakowizną w dniu 14 VIII 1920R.”, Warszawa 1932, reprint, bez numeracji stron – przedostatnia i ostatnia strona tekstu).
Więcej o zapowiedziach polskiego zwycięstwa czytaj na tej stronie:
http://cud1920.pl/1602/zapowiedzi-odzyskania-wolnosci-przez-polske-i-zwyciestwa-cudu-nad-wisla-przekazane-za-posrednictwem-sl-b-wandy-malczewskiej
WNIOSEK 2
Wobec szatańskiego zagrożenia w połowie sierpnia 1920 roku, Polska otrzymała pomoc z Nieba, zapowiedzianą wcześniej przez Najświętszą Maryję Pannę i ks. Ignacego Skorupkę.
Kazimierz Tetmajer – „Matka Boża z Dzieciątkiem”, rok 1916.
DWA ASPEKTY CUDU NAD WISŁĄ.
Każdy cud, pochodzący od Boga, zawiera w sobie dwie składowe, które można rozpoznawać na dwóch poziomach. Na poziomie ludzko – materialnym może być badany rozumem. Na poziomie Boskiej Łaski, może być badany wiarą, we współpracy z rozumem.
W zupełnej analogii do cudownej obrony Jasnej Góry w 1655 roku, zobacz na tej stronie:
http://cud1920.pl/2017/paralele-jasna-gora-1655-warszawa-1920 pozostaje obrona Warszawy w połowie sierpnia 1920 roku, nazwana Cudem nad Wisła, która to nazwa jest synonimem Bitwy Warszawskiej.
I tak, jak w obronie Jasnej Góry, tak i pod Warszawą, nadzwyczajna pomoc Nieba przejawiła się na poziomie ludzko – materialnym ciągiem pomyślnych zdarzeń dla polskich obrońców, których prawdopodobieństwo zaistnienia (ustalane za pomocą teorii zdarzeń losowych) jest w stanie skłonić nawet sceptyka do zastanowienia, o ile jest on sceptykiem uczciwym, zdolnym do szukania prawdy.
Na poziomie Łaski Bożej, jednym z Jej wyrazów było ukazywanie się Najświętszej Maryi Panny wojskom nieprzyjacielskim; tak na Jasnej Górze; jak i nad polami bitewnych pod Warszawą.
Fenomeny te, dobrze udokumentowane w przypadku Jasnej Góry, zostały znacznie słabiej zapisane w wypadku Warszawy 1920, co jest skutkiem zaniedbania tej sprawy przez ówczesnego metropolitę warszawskiego ks. kard. Aleksandra Kakowskiego.
Nie mniej jednak, ich zaistnienie nie pozostawia wątpliwości wobec wielu zachowanych świadectw, pochodzących od wziętych do niewoli bolszewickich jeńców, oraz licznych polskich relacji zasłyszanych od żołnierzy rosyjskich.
WNIOSEK 3
W zupełnej analogii do cudownej obrony Jasnej Góry w 1655 roku pozostaje obrona Warszawy w połowie sierpnia 1920 roku, nazwana Cudem nad Wisła.
Nadzwyczajna pomoc Nieba przejawiła się pod Warszawą, podobnie jak wcześniej nad Jasna Góra, na dwu poziomach; na poziomie ludzko – materialnym, i na częściowo tylko dla nas odsłoniętym poziomie Łaski Bożej, wyrażająca się ukazywaniem Matki Najświętszej wojskom bolszewickim.
Czesław Wójcik – Uglis
Temat będzie kontynuowany, a tekst poprawiany i uzupełniany.
MODLITWA DO KSIĘDZA IGNACEGO SKORUPKI
Twoje dwadzieścia siedem lat
Czarna sutanna pokryta bitewnym pyłem
Stuła rozwiana wściekłością demona
Krzyż uniesiony wysoko nad linią Frontu
I trzystu młodzieńców poległych z Tobą
Wołajcie za nami do Boga
Aby wybaczył nam grzech zaniedbania
Nad poranionym losem Ojczyzny
Aby przywrócił nam wiarę i moc
Zmartwychpowstania dla Polski i Świata
Dla Maryi
Dla Maryi
I Jej Syna Jezusa Chrystusa
Czesław Wójcik – Uglis (kwiecień 2017)
Zobacz ten tekst poprawiony i zmieniony przez nieodkrytą poetkę, Panią Lenę.
ZWYCIĘSKI KRZYŻ
Ignacy – młody Wojowniku
W czarnej sutannie pokrytej bitewnym pyłem
Ze stułą rozwianą wściekłym atakiem demona
Z krzyżem uniesionym wysoko nad linią frontu
Oraz Ty – dzielna Armio trzystu młodzieńców
Składających skarb życia na ołtarzu Polski
Wołajcie za nami do Boga
Aby wybaczył nam grzech zaniedbania
Względem poranionej Ojczyzny
Aby podniósł nasze oczy ku Niebu
I przywrócił nam wiarę
W zmartwychwstanie Człowieka
Polski
I Świata.
OBJAŚNIENIE I ZACHĘTA
„Stuła rozwiana wściekłością demona” – to nie licentia poetica. Nie pamiętam gdzie przed laty przeczytałem, że ks. Ignacy Skorupka dokonał potężnego egzorcyzmu na polach Ossowa – nie robiłem wtedy jeszcze notatek. Ale ta informacja została w pamięci i narastała w miarę poznawania wielkiego tematu, jakim jest Cud nad Wisłą w sierpniu 1920 roku.
Ks. Skorupka, idąc w pierwszej linii, pierwszego polskiego ataku na polach Ossowa, rankiem 14 sierpnia, miał według powtarzającego się przekazu, unosić w górze krzyż nad linią frontu, gdy naprzeciw najbardziej doświadczonym i nieustępliwym w walce czerwonoarmistom z „Żelaznej Dywizji” Władymyra Putny stanęli młodociani ochotnicy z I Batalionu 236 Pułku Piechoty Armii Ochotniczej im. Weteranów 1863 roku.
Ten, niewyszkolony z braku czasu i źle uzbrojony Batalion – złożony głównie z warszawskiej i mazowieckiej młodzieży – z braku odwodów, bronił przez wiele godzin dostępu do Warszawy tym, którzy na swych proporcach i czapkach mieli pentagram – pięcioramienną gwiazdę – znak szatana, ustanowiony dla Armii Czerwonej przez masona Lewa Trockiego.
Od strony taktycznej Batalion był szkolony przez por, Mieczysława Słowikowskiego, który z niezaleczoną raną i medalikiem Matki Boskiej na piersiach, poprowadził tą młodzież do walki.
Od strony duchowej, ich opiekunem i wychowawcą, tym który kształtował ich młodego Ducha i wzmacniał przed walką, był kapelan Batalionu ks. Ignacy Skorupka. Poprowadził ich razem z por. Słowikowskim, idąc w pierwszej linii, gdzie padł trafiony bolszewicką kulą na początku bitwy.
Krzyż ks. Ignacego zawierał drzazgę Krzyża Świętego. Tak wtedy, na polach Ossowa stanęły naprzeciw siebie dwa znaki; znak szatana i znak Boga.
„Trzystu młodzieńców poległych” – I/236. PP AO składał się z czterech dużych kompani- razem około 800 ochotników. Gdy po bitwie policzono straty, okazało się, że z tego batalionu poległo, lub zaginęło około 300 żołnierzy. Ogółem polskie straty wyniosły w Bitwie pod Ossowem około 600 poległych i zaginionych. Straty bolszewickie były nieco większe.
Fotografia ks. Ignacego Skorupki została wykonana przez Firmę Raczyńskiego w Warszawie miesiąc przed Jego śmiercią – czyli, w połowie lipca 1920.
Jej powiększony skan, który znajduje się tutaj:
http://cud1920.pl/1592/ks-ignacy-skorupka-zapowiedzi-polskiego-zwyciestwa-w-dniu-swieta-matki-boskiej-zielnej
ma wystarczające parametry do druku w małym formacie, kopiowania i powielania. Skorzystaj z okazji i kopiuj na swój komputer.
Medytuj oblicze wielkiego polskiego bohatera, który zasługuje również na to, aby być zaliczonym przez Kościół do grona Błogosławionych – dorównuje On bowiem tak wielkim i pięknym Postaciom, jak chociażby Błogosławieni ks. Józef Stanek – kapelan w Powstaniu Warszawskim, czy ks. Jerzy Popiełuszko – kapelan „Solidarności”, i wielu innych pięknych i błogosławionych polskich kapłanów XX wieku. CWU.
TEN WPIS POKAZUJE, JAK STARANO SIĘ POMNIEJSZYĆ CZYN I ZASŁUGĘ KS. SKORUPKI ORAZ NIE DOPUŚCIĆ DO ROZSŁAWIENIA CUDU NAD WISŁĄ.
To, co w sprawie śmierci ks. Ignacego Skorupki, i pomniejszenia jego zasług, zrobił związany z piłsudczykowskim obozem mjr Bolesław Waligóra, ma charakter niegodziwych manipulacji (zob. na tej stronie zakładka „Manipulacje Waligóry i Poboga – Malinowskiego”, lub „Ks. Ignacy Skorupka”).
Ale nie posunął się on tak daleko jak historyk Władysław Pobóg – Malinowski (1899 – 1962), również wysługujący się sanacji, który posłużył się do kłamstwem w sprawie okoliczności śmierci ks. Skorupki.
W swojej „Najnowszej historii politycznej Polski”, odnosząc się do Bitwy pod Ossowem i udziału w niej ks. Ignacego Skorupki, napisał, cyt.:
”Legenda przedstawia go jako idącego z krzyżem w ręku w pierwszej linii atakujących żołnierzy. W rzeczywistości – zginął śmiercią jeszcze bardziej godną kapłana; ugodzony bowiem został kulą w chwili, gdy pochylony nad ciężko rannym żołnierzem udzielał mu ostatnich pociech religijnych. Stało się to 14 sierpnia, w szeregach 236. pułku, pod Ossowem, w pobliżu Wołomina.” (W. Pobóg – Malinowski, „Najnowsza historia polityczna Polski”, T – II 1914 – 1939, Gdańsk 1990, s. 507 w przypisie).
Tylko tyle? – czy, aż tyle? Dalej nic więcej nie ma o śmierci ks. Skorupki. Są tylko kolejne nieścisłości i zawierający wiele niedokładności i manipulacji opis walk na warszawskim Przedmościu Mostowym w początkowej fazie Bitwy Warszawskiej.
Znajdziemy tam pochwały dla mjr Bolesława Waligóry i rzekomej jego skrupulatnością w opisie walk (por. na tej stronie opracowanie „Jak wojskowy dokumentalista mjr Bolesław Waligóra pomniejszył czyn i zasługę ks. Ignacego Skorupki i warszawskiej młodzieży”, w zakładce „Manipulacje Waligóry i Poboga – Malinowskiego”).
Dalej bagatelizuje zasługę por. Stefana Pogonowskiego, ( tamże, s. 508 w przypisie), gdy jego Batalion w nocnej akcji z 14 na 15 sierpnia pod Mostkami Wólczyńskimi k. Radzymina, rozbił i pomieszał szyki silnego zgrupowania bolszewickiego, za co zapłacił życiem, lecz przyczynił się w istotny sposób do kolejnych polskich sukcesów w dniu 15 sierpnia.
Nie stroni od złośliwych uszczypliwości dla pozostającego w Warszawie Dowództwa Naczelnego w Warszawie, kierowanego w tym czasie przez gen. Tadeusza Rozwadowskiego, który prosił o przyspieszenie akcji Grupy Uderzeniowej (tamże). Ofensywne akcje nad Wkrą V Armii Ochotniczej gen. Władysława Sikorskiego nazywa obronnymi (tamże, s. 509).
Ale nad wyraz dużo miejsca poświęca Pobóg gloryfikacji Józefa Piłsudskiego, obecnego przy Grupie Uderzeniowej z nad Dolnego Wieprza, lecz nie wspomina o Jego dymisji złożonej na ręce premiera Witosa w dniu 12 sierpnia, co trzeba uznać za charakterystyczne dla Piłsudskiego działanie w trudnych okolicznościach, aby odsunąć od siebie odpowiedzialność za ewentualne niepowodzenie na wypadek przegranej bitwy.
Pobóg – Malinowski ani słowem nie wspomina też o wyłączeniu się Piłsudskiego z bieżących spraw decyzyjnych rozpoczynającej się Bitwy, gdy podjął prywatną podróż, aż w okolice Tarnowa, by spotkać się z Anna Szczerbińską i swoimi córkami.
Nie wspomina też o tym, że Józef Piłsudski, w niedzielę15 sierpnia – gdy toczyła się zajadła walka na Przedmościu Warszawskim i nad Wkrą – został kumem niejakiego Stanisława Minkiewicza z Puław, trzymając do chrztu jego dzieciątko; Józefa – Stefana (Metryka Chrztu Józefa Stefana Minkiewicza w parafii w Puławach, z dnia 15 sierpnia 1929r.).
Metryka chrztu Józefa Stefana Minkiewicza, ochrzczonego 15 sierpnia 1920 r. o godz. szóstej po południu, w Parafii w Puławach. Ojcem chrzestnym był Józef Piłsudski. Wielki zaszczyt spotkał rodzinę Minkiewiczów z Puław, ale jest to jednocześnie jeszcze jeden przyczynek do ustalenia, jaka była aktywność, i co robił Józef Piłsudski w najbardziej gorących godzinach Bitwy Warszawskiej. To właśnie w tym czasie trwały decydujące walki na Przedmościu Warszawskim i nad Wkrą, gdzie decydował się los Warszawy, i jak się później okazało, całej wojny 1919 – 1920. Wspaniały atak flankowy tzw. Grupy Uderzeniowej z nad Dolnego Wieprza dopiero 17 sierpnia wspomógł obrońców Warszawy, którzy sami odepchnęli swoimi siłami nieprzyjaciela w rejon Mińska Mazowieckiego.
Józef Piłsudski, który złożył 12 sierpnia dymisje z funkcji Naczelnego Wodza i Naczelnika Państwa, wyłączył siebie na sześć dni z funkcji decyzyjnych w toczącej się wojnie, i zajmował się wtedy sprawami drugorzędnymi.
Zresztą, sam Józef Piłsudski dostarczył sporo informacji o swojej pasywności w tych dniach (12 – 18 sierpnia) w eseju polityczno – wojskowym „Rok 1920”, a wielu świadków tamtego czasu pisało o przeżywanym wtedy przez Piłsudskiego kryzysie psychicznym, z którego otrząsnął się dopiero, gdy już 18 sierpnia było jasne, że bolszewicy zostali odparci od Warszawy siłami I Armii Polskiej, zgromadzonymi na Przedmościu Warszawskim.
Ten czterodniowy zaciekły bój na Przedmościu Warszawskim (13 – 16 sierpnia), w którym obrońcy Warszawy własnymi siłami powstrzymali bolszewików i przeszli do kontrataku, Pobóg nazywa walką „nierozstrzygającą, pomocniczą tylko”, w całej Bitwie Warszawskiej (tamże s.514).
Pisze też o że, Piłsudski okazał się zbawcą nie tylko dla Polski (tamże, s. 521). Zarzuca warcholstwo tym, którzy w tej sprawie mieli inny pogląd (tamże, s. 514 n), no i oczywiście, że był cud, ale przedstawia jego własna wizję, cyt.; „Cud sierpniowy zrodził się pod opieka Boską, z męki samotnej Wodza i ze zbiorowego, krwawego, ofiarnego wysiłku żołnierza” (tamże, s. 522). W ten sposób Władysław Pobóg – Malinowski uwiarygodnia pasywność i niewiarę Piłsudskiego w tym czasie w zwyciestwo – umieszczając Jego błędy, kryzys i sprytny asekurantyzm między Boga i bohaterstwo polskich żołnierzy.
No, ale tak właśnie robi się lukrowany obraz propagandowy, przez pomniejszenie, aż do kłamstwa, tego, co zasługuje na wyróżnienie – a pudrowanie i powiększanie drugoplanowości. Władysław Pobóg – Malinowski zastosował taką samą metodę, jakiej użył wcześniej w tej samej sprawie mjr Bolesław Waligóra (zob. zakładka „Manipulacje Waligóry i Poboga – Malinowskiego” oraz „Ks. Ignacy Skorupka”).
Ale Pobóg – Malinowski poszedł dalej niż Waligóra, i posłużył się kłamstwem, stwierdzając, że ks. Ignacy Skorupka „zginął śmiercią jeszcze bardziej godną kapłana; ugodzony bowiem został kulą w chwili, gdy pochylony nad ciężko rannym żołnierzem udzielał mu ostatnich pociech religijnych”.
Nie podał źródła tej informacji, tym samym wskazując, że tym źródłem jest on sam. A ponieważ nie było go na polu bitewnym pod Ossowem, gdy ginął od kuli ks. Ignacy, to oznacza, że Władysław Pobóg – Malinowski wyssał tą informację z palca.
Jest to klasyczny przykład kłamstwa, które pojawia się dzisiaj często w obiegu prasowym, jako tzw. fakty prasowe. Zmyślenia, które raz opublikowane, zaczynają być powielane, i szybko nabierają własnego rozpędu i zaczynają żyć własnym życiem, tak, że nie sposób je dogonić protestem, czy sprostowaniem. Przykładem może być sprawa Maybacha, założyciela Radia Maryja o. Tadeusza Rydzyka – wymyślona i puszczona w obieg przez były organ Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Bydgoszczy– brukowy dziennik „Gazetę Pomorską”.
Ale w tym wypadku, w odniesieniu do dokonań Waligóry i Poboga, trzeba by chyba użyć nazwy; fakt, fakty, publicystyczne. Żyją one już od lat swoim własnym, kłamliwym, życiem, i są rozpowszechniane przez wielu publicystów i badaczy; od dziennikarzy piszących okolicznościowe laurki z okazji rocznicy Cudu nad Wisła i śmierci ks. Skorupki, po poważnych (?) uczonych, doktorów i profesorów.
Cytują oni bez skrępowania, i pozastawiają często bez komentarza te kłamstwa. Czynią to beztrosko, i bez odpowiedzialności za słowo wypowiedziane, czy napisane.
W ten sposób utrwalają się te nieprawdy, i zostają one wszczepiane do naszej świadomości, jako fałszywy obraz prawdy historycznej, który w tym wypadku przyniósł wielka krzywdę Kościołowi w Polsce, zubożył nasza świadomość i wiedzę o Bożej Opatrzności nad naszym Narodem, przyczynił się do skarłowacenia poczucia naszej godności narodowej.
Nie ma problemu z ustaleniem prawdy o śmierci ks. Ignacego Skorupki. Na tej stronie pisaliśmy o tym tutaj:
http://cud1920.pl/1586/smierc-ks-ignacego-skorupki-na-polach-ossowa
Nie ma problemu z ustaleniem okoliczności śmierci ks. Ignacego Skorupki pod Ossowem w dniu 14 sierpnia 1920r. Brakuje tylko dociekliwych i uczciwych badaczy, którzy nie patrząc na osobiste korzyści i zagrożenie swojej kariery, będą zdolni przeciwstawić się narosłym manipulacjom i kłamstwom pomniejszającym czyn i zasługę ks. Skorupki i bohaterskich, młodocianych ochotników, którzy w Bitwie pod Ossowem 14 sierpnia 1920r., obronili Warszawę przed atakami najbardziej zajadłych i doświadczonych czerwonoarmiejców z 27 „Żelaznej Dywizji” Władymyra Putny.
(Płaskorzeźba Franciszka Sługockiego z pomnika ks. Ignacego Skorupki przy Łódzkiej Archikatedrze. Foto Copyright © Czesław Wójcik – Uglis)
Na koniec wróćmy jeszcze, do tego zuchwałego kłamstwa Władysława Poboga – Malinowskiego. Warto zauważyć, że ten kłamliwy tekst Poboga – Malinowskiego jest bardzo podobny do tych machinacji, jakie w tej sprawie zastosował również mjr Bolesław Waligóra.
Najpierw Waligóra: W swoim opracowaniu „Bitwa Warszawska 1920 Bój pod Ossowem i Leśniakowizną w dniu 14 VIII 1920.”, Warszawa 1932, reprint, bez numeracji stron, (omawianym na tej stronie, zob. zakładka „Manipulacje Waligóry i Poboga – Malinowskiego”), kończąc swój zmanipulowanym opis Bitwy pod Ossowem, kwestionuje on najpierw datę 15 sierpnia jako datę przełomu w Bitwie Warszawskiej. Stwierdza, że tylko w pewnych sferach społeczeństwa istnieje przekonanie o przełomie zaistniałym w tym dniu. Stwierdzenia tego nie uzasadnia. (tamże, przedostatnia strona tekstu).
Dalej jest fałszywa troska Waligóry o sławę dla ks. Skorupki, cyt.: „Szkoda jednak dla legendy, że natarcie, w którym poległ ks. Skorupka, załamało się i nie doprowadziło do odrzucenia wroga.” (Tamże, ostatnia strona tekstu).
Kończy natomiast swoje opracowanie zdaniem, cyt.: „Sadzę jednak, że nie należy wyolbrzymiać znaczenia boju pod Ossowem oraz czynu ks. Skorupki, gdyż tym uwłacza się pamięci tego bohaterskiego księdza.” (Tamże, ostatnie zdanie na ostatniej stronie, podkr. – CWU).
W bardzo w podobny sposób Pobóg – Malinowski wyraża swoja fałszywa troskę o dobre imię ks. Skorupki. Jeszcze raz ten kłamliwy fragment: ”Legenda przedstawia go jako idącego z krzyżem w ręku w pierwszej linii atakujących żołnierzy. W rzeczywistości – zginął śmiercią jeszcze bardziej godną kapłana; ugodzony bowiem został kulą w chwili, gdy pochylony nad ciężko rannym żołnierzem udzielał mu ostatnich pociech religijnych. Stało się to 14 sierpnia, w szeregach 236. pułku, pod Ossowem, w pobliżu Wołomina.” (W. Pobóg – Malinowski, op. cit, s. 507 w przypisie, podkr. – CWU).
Ten styl jest dobrze znany. Często słyszany jest z ust mizdrzących się do Kościoła , i częstokroć uwiarygodniających się w Kościele osobników, którzy z uśmiechem na ustach, i w białych rękawiczkach, zadają Kościołowi i Narodowi ciosy groźniejsze, niż pospolici wrogowie Kościoła.
Skutki tych manipulacji; mjr Bolesława Waligóry i Władysława Poboga – Malinowskiego, dla naszej wiedzy i świadomości historycznej, narodowej, i dla Kościoła, są ogromne.
Czesław Wójcik – Uglis
Ten tekst będzie jeszcze poprawiany i uzupełniany
Uglis – to nazwisko rodowe mojej Matki, kresowego pochodzenia. Natomiast mój Ojciec – Piotr Wójcik – urodził się we wsi Skwary, w Parafii Naruszewo, w Dekanacie Płońskim – obecnie Diecezja Płocka.
W 1940 roku udało się naszej rodzinie wydostać z pod okupacji sowieckiej na Wołyniu, i trudny czas II Wojny Światowej przeżyć w rodzinnej wsi ojca – w Skwarach.
W roku 1943 byli blisko dramatycznych wydarzeń w rodzinie matki mego ojca, czyli mojej babci – Stanisławy, z domu Trzcińska.
Bratem babci Stanisławy był Franciszek Trzciński, który ożenił się ze Stanisławą Kołodziejską. W dalszej części tej relacji będzie ona występować jako Stanisława Trzcińska.
Franciszek Trzciński zmarł w 1941 roku, pozostawiając wdowę Stanisławę z dwoma synami: Stefanem – urodzonym w 1921 roku i młodszym Janem – urodzonym w 1924 roku. Utrzymywali się z pracy na swojego niedużego gospodarstwa. Nasza rodzina dobrze ich znała, utrzymywane były wzajemne serdeczne kontakty. W rodzinnym przekazie została zapamiętana dobra opinia o Stanisławie Trzcińskiej, jako o osobie bardzo serdecznej i gościnnej, nieodmawiającej pomocy i wsparci nikomu, kto o to poprosił.
Dyplom Żydowskiego Instytutu Yad Vashem w Jerozolimie dla Stanisławy, Stefana i Jana Trzcińskich ze Skwar na Mazowszu
Wiosną 1943 roku uciekło z żydowskiego getta w Płońsku, odległego od Skwar o około 10 km., dwóch młodych Żydów nazwiskiem Kleinbaum. Rodzina Kleinbaumów była znana Trzcińskim jeszcze sprzed wojny, kiedy to stary Kleinbaum zajeżdżał do nich ze swoimi synami, zajmując się obwoźnym handlem.
Młodzi uciekinierzy z getta, przedostali się na znane sobie okolice Płońska, i zaczęli, zajmować się ponownie handlem. Poprosili Trzcińskich o przechowanie swoich rzeczy. „Nie nocowali u nas – mówił o tym później Jan Trzciński – tylko przychodzili i odchodzili. Mama szykowała im jedzenie i dawała. Zostawili u nas swoje rzeczy, bo wiedzieli, że im nic nie zginie. […] To trwało od wiosny aż do dnia, kiedy ich złapali”.
Jan Trzciński (1924 – 2003) przeżył rodzinną tragedię z roku 1943 dzięki temu, że do końca wojny ukrywał się przed Niemcami, którzy zorientowali się, że popełnili błąd, wypuszczając go po pierwszym przesłuchaniu, połączonym z bestialskim biciem.
Stanisława Trzcińska (ur. około 1900 r. – zginęła w 1943) z domu Kołodziejska – matka Stefana i Jana. Była przetrzymywana w obozie przejściowym w Pomiechówku – Fort III, dawnej twierdzy Modlin. Fort III w czasie niemieckiej okupacji był katownią tysięcy Polaków i Żydów z rejony Mazowsza.
Na początku grudnia 1943 roku została odłączona od transportu do obozu w Mauthausen i ślad po niej zaginął. W pamięci tych, którzy ją znali, pozostała jej niezwykła serdeczność, gościnność i dobroć – tak często spotykana, w pokoleniach tamtego czasu.
Stefan Trzciński ( 1921 – 1943) syn Stanisławy i brat Jana. Bohaterski Stefan próbował osłaniać matkę i brata – wziął na siebie cała „winę” zeznając, że to on sam udzielał pomocy Żydom, bez wiedzy matki i brata.
Przetrzymywany był również w obozie przejściowym w Pomiechówku – Fort III. W listopadzie 1943 roku został powieszony w pokazowej egzekucji z sześcioma innymi skazanymi za pomoc udzielaną Żydom. Ekshumowany po wojnie przez brata, pochowany na cmentarzu parafialnym w Naruszewie.
W roku 1997 w Pracowni Dokumentacji Dziejów Miasta Płońska została zapisała relacje Jana Trzcińskiego z tych dramatycznych wydarzeń, i opublikowana w serii: Wywiady Pracowni, Zeszyt VII, Płońsk, styczeń 2001, red. Mirosława Krysiak.
Zapraszam do tej niezwykłej i wstrząsającej lektury, w której został zachowany żywy, prosty i dynamiczny język Jana Trzcińskiego. Słyszałem tą relacje z ust Jana dwukrotnie.
W tym miejscu należą się wielkie podziękowania Pani Mirosławie Krysiak i współpracownikom, za włożony trud i dopilnowanie, aby ten, i inne podobne zapisy z dziejów Ziemi Płońskiej, zostały uratowane przed zapomnieniem.
Osobne słowa wdzięczności i dobrej pamięci, należą się nieżyjącemu już prokuratorowi Bielawskiemu z Warszawy, który z własnej inicjatywy podjął się zgłoszenia rodziny Trzcińskich do odznaczenia w Instytucie Yad Vashem w Jerozolimie. Jan Trzciński wspominał go z wielkim szacunkiem i wdzięcznością, podkreślając jego niezłomność w przeprowadzeniu tej sprawy.
SYMBOLICZNE SPOTKANIE TRZECH NARODÓW
Tyle Jan Trzciński. Odsuwając na bok emocje, i patrząc na to wydarzenie z perspektywy minionego czasu, trudno nie zauważyć, obok wielu aspektów tej sprawy, także i jej symbolicznej wymowy.
Oto, na tle wielkich dramatów Europy i Świata tamtego czasu, pojawia się z pozoru mały, ale wymowny epizod ze Skwar w 1943 roku. Niby w mikroskopijnym pomniejszeniu widać spotkanie trzech narodów, i każdy z nich uzewnętrznia jakąś swoją charakterystyczna cechę, zapisaną w tym wydarzeniu.
Najpierw polska gościnność i gotowość pomagania wszystkim potrzebującym. Patrząc z poziomu ludzkiej egzystencji, zdawałoby się, że posunięta aż do granic rozbrajającej naiwności, i nie zważania na swoje bezpieczeństwo.
Oto również żydowska skłonność do handlu, za każdą cenę i w
każdych okolicznościach – aż poza granice utraty własnego bezpieczeństwa i bezpieczeństwa swoich bliskich, którzy im zaufali.
Wreszcie, ponad tym wszystkim; niemiecka buta i pycha w działaniu; realizowana jako przynależna im racja nadludzi (Ubermenschen) – panów i władców ludów, narodów i państw – przekraczającą granicę zbrodni na skalę dotąd niespotykaną w ludzkiej historii.
I wszyscy byli młodzi – jak mówił o tym po latach Jan Trzciński; młodzi byli Żydzi, młodzi Niemcy w mundurach gestapowców, i młodzi bracia Trzcińscy – Stefan miał 22, a Jan 19 lat. I tylko starsza – nieco ponad 40 lat – ich szlachetna, i pełna miłości do ludzi matka – Stanisława Trzcińska – brutalnie obita po twarzy przez zwyrodniałego młodego Niemca.
Oto, jeszcze jeden, symboliczny obraz ziemskiej konfrontacji dobra i zła; dobroci i miłości zakorzenionej w Bogu, i szatańskiej złości i nienawiści do człowieka.
CO DALEJ Z TYM CIĘŻAREM, I Z TĄ OFIARĄ?
Gdybyśmy zatrzymali się tylko na ludzkich ocenach tego wydarzenia, to otrzymalibyśmy obraz taki, jaki jest przedstawiony wyżej, we fragmencie „SYMBOLICZNE SPOTKANIE TRZECH NARODÓW”.
Na szczęście; żaden człowiek i żaden naród, nie musi być
zdeterminowany swoimi słabościami i złem, na które jest skazany w samotnym zapatrzeniu na siebie.
Wyjaśnienie tej wielkiej tajemnicy ludzkiej egzystencji i wychodzącej naprzeciw niej Bożej Łaski, pozostawiam czystym w myślach i intencjach teologom oraz prawdziwym nauczycielom narodów i Kościołowi.
PAMIĘTAĆ, ALE WYBACZYĆ I OFIAROWAĆ BOGU
W tym miejscu właściwym będzie zacytowanie fragmentu z deklaracji Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, złożonego uroczyście w Krakowskich Łagiewnikach 19 listopada 2016 roku, cyt.:
”W imię miłości bratniej zawierzamy Tobie [Jezu Chryste Królu – CWU] wszystkie narody świata, a zwłaszcza te, które stały się sprawcami naszego polskiego krzyża. Spraw, by rozpoznały w Tobie swego prawowitego Pana i Króla i wykorzystały czas dany im przez Ojca na dobrowolne poddanie się Twojemu panowaniu.”
MODLITWA ZA RODZINĘ ULMÓW I WSZYSTKICH, KTÓRZY ODDALI ŻYCIE ZA POMOC NIESIONĄ ŻYDOM W CZASIE II WOJNY ŚWIATOWEJ
Boże Wszechmocny! Przyjmij i uświęć ofiarę krwi Rodziny Ulmów, którzy oddali swe życie za ratowanie Żydów podczas II Wojny Światowej. Przyjmij i uświęć także ofiarę kilkunastu tysięcy Polaków, którzy zginęli podobnie jak Rodzina Ulmów, niosąc Żydom braterską pomoc w trudnym czasie wojny. Zważ również na szlachetną, pełną miłości postawę kilkuset tysięcy Polaków, którzy nie zważając na zakazy niemieckiego okupanta, z narażeniem własnego życia i swych rodzin, ratowali Żydów przed zagładą.
Przez wzgląd na niewinną krew obu Narodów, wzbudź Sprawiedliwych wśród Żydów, którzy w prawdzie i miłości będą budować braterskie relacji z Polakami, i innymi Narodami Świata. Amen.
Czesław Wójcik – Uglis, z Rodziny Stanisławy i Stefana Trzcińskich – poległych za pomoc Żydom, i Jana Trzcińskiego – odznaczonych medalem” Sprawiedliwy wśród Narodów Świata” Instytutu Yad Vashem w Jerozolimie)
KRÓTKI POEMAT – „ŻYCIE ZA ŻYCIE”
Prolog
Europo !
Pisze do Ciebie list
Z nad wiślanego brzegu Mazowsza
Gdzie historia opatruje swe rany
Wpatrzona w nurt mijającego czasu
Czy pamiętasz jeszcze ten język
Co nie splamił się kłamstwem
Czy potrafisz odczytać
Testamenty krwią zapisane
Życie za życie
Trzeba wspomnieć rodzinę Ulmów
Zginęli wszyscy za ratowanie Żydów
Tak jak na moim Mazowszu
Rodzina Janka Trzcińskiego
W rękach młodych esesmanów Połamały się na ich plecach
Drewniane trzonki łopat
(w zaniku pamięci i w postępie integracji,
nie pomyl niemieckich oprawców z polskimi chłopami)
Stefanowi
I innym włościanom z Mazowsza
Urządzono uroczyste wieszanie nad Wisłą
Za staropolska gościnność i dobroć
Za pomoc niesioną Żydom
Bóg zachował przy życiu Janka
Aby był świadkiem tamtych wydarzeń
Otrzymał za to medal
A że był sprawiedliwy
Wszyscy we wsi wiedzieli
Więc na pociechę mu dołożono
Trzydzieści dolarów na miesiąc
I milionowe nakłady książek
Z paszkwilami Jana Tomasza Grossa
Stanisława
Ich Matka
(najlepsza chłopka na Środkowym Mazowszu
która nigdy nikomu nie odmówiła gościny)
Przysłała ostatnią wiadomość z drogi do Obozu w Mauthausen
Później w nieznanych okolicznościach
Dołączyła do milionowych ofiar Nieznanego Imienia
Zamiast epilogu
Jeśli przypadkiem
poczujesz wilgoć
ściśniętej garści tej ziemi
to wiedz
że dotykasz świętości
bo może są to łzy
lub krew
co nie wysycha przez wieki
Stanisława, Stefan i Jan Trzcińscy – matka i dwaj synowie ze wsi Skwary, Parafia Naruszewo, Dekanat Płoński w Diecezji Płockiej – odznaczeni medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata Żydowskiego Instytutu Yad Vashem w Jerozolimie. Kuzyni autora tekstu, ze strony matki jego ojca.
Czesław Wójcik – Uglis
„Rozpromienienie się moje siecze ciemności złe,
unoszona miłością, depcę zło i na dnie piekła roztłaczam je.”
Adam Mickiewicz
„Słowa [Najświętszej] Panny”
KategoriePolecam
Meta